Çocukken her yeniyıl yaklaştığında içim kıpır kıpır olurdu. Sanki yeni yıl bana yepyeni şeyler sunacakmış gibi hisseder heyecanlanırdım. En çokta simli yılbaşı kartpostallarını severdim. Yazım düzgün olduğu için herhalde o kartpostalları yazma görevi ailede hep bana düşerdi. Artık heyecanlar köreldi , zaten kartpostal devride kapandı. Ülkemde ve dünyada ki son gelişmeler değil bir kutlama yapmak , üzüntüden ağlama noktasına getiriyor hergün beni ama Kibele'ye bakıyorum aynı çocukken benim olduğum gibi heyecanlı. Yılbaşı süsleri gördüğünde kendini kaybediyor. Kafasında bir sürü proje yeniyıla dair ve ben onun bu güzel hisleri doyasıya yaşamasını ve yüzünün hep gülmesini istiyorum. Keşke bütün çocukların güldüğü bir dünya ütopya olmasa artık.
